در صورتی که داده های اقلیمی و هیدرولوژیکی فاقد روند و دارای خود همبستگی باشند ممکن است بررسی روند با روش کندال با خطا همراه باشد. بدین منظور در این تحقیق اقدام به بررسی کارایی روش های مختلف حذف تأثیر خود همبستگی در بررسی روند پارامترهای بارش و رواناب با استفاده روش کندال در برخی از ایستگاه های هیدرومتری استان گلستان گردید. روش های مورد استفاده در این تحقیق شامل آزمون های من-کندال معمولی، MK-PW، TFPW، MK-VC، MK-BB، SEAS و HERISH بود. نتایج نشان داد مقادیر بارش در ایستگاه نوده خرمالو و مقادیر دبی در ایستگاه های قزاقلی و قلی تپه به ترتیب دارای روند صعودی و نزولی معنی داری بودند. در تمام ایستگاه ها کمترین مقدار احتمال معنی داری مربوط به روش من-کندال فصلی بدون اصلاح خود همبستگی بود. در ایستگاه هایی که همبستگی مرتبه اول معنی دار بود روش MK-PW دارای بیشترین مقدار احتمال معنی داری بود. روش TFPW به دلیل محاسبه خود همبستگی بعد از حذف روند رفتار متفاوتی از خود نشان داده است. در این بین روش های MK-VC، MK-BB، HERISHعملکرد بهتری داشته و توانسته بودند احتمال خطای نوع اول را کاهش دهد. برای بررسی بیشتر روند و برقراری ارتباط بین پارامترهای اقلیمی و هیدرولوژیکی با استفاده از روش MASH داده های بارش و دبی ایستگاه نوده خرمالو در ماه های مختلف مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد در برخی ماه ها دبی دارای روند کاهشی بوده در حالی که بارندگی روند افزایشی دارد.

مساله تغییر اقلیم و تمایل به گرم شدن کره زمین و پیامدهای ناشی از آن علاوه بر صاحبان علم، افکار دولت مردان و سیاست مداران را نیز در سراسر دنیا به خود جلب کرده است.جهت بررسی دمای کرانگین سالانه ایستگاه همدید شیراز از داده های 42 ساله با بازه زمانی 1391-1350 استفاده شد. از داده های متوسط جهانی ناهنجاری های دما در بازه زمانی 1369-1391 جهت بررسی رابطه بین دماهای کرانگین با گرمایش جهانی استفاده شد. روش های آماری رگرسیون خطی و آماره من-کندال برای آزمون معنی داری روند تغییرات سری های دمایی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که به رغم عدم وجود روند در دوره درازمدت، پس از شروع پدیده آغاز سرد، حداقل مطلق دمای روزانه شیراز با شیبی نزولی رو به کاهش نهاده است. حداکثر سالانه مطلق دمای روزانه شیراز با شیبی صعودی رو به افزایش است که نشان دهنده افزایش تدریجی دماهای بیشینه و شدت گرفتن گرمای تابستانه است.

تغییرات در روند بارندگی می تواند نشانه ای از تغییر اقلیم جهانی باشد. هر چند بررسی وجود روند در داده های آب- اقلیمی می تواند در دو مقیاس نقطه ای و منطقه ای صورت گیرد، اما مطالعات کمتری به این موضوع در مقیاس منطقه ای توجه نموده است. در این مطالعه چگونگی روند تغییرات در مقادیر حداکثر بارش 24 ساعته و میانگین بارندگی سالانه در یک دوره آماری 30 ساله در 35 ایستگاه باران سنجی در استان مازندران با استفاده از آزمون غیر پارامتری من-کندال در دو مقیاس منطقه ای و نقطه ای بررسی شده است. روش TFPW برای رفع اثرات همبستگی متوالی بر آزمون من-کندال، و همچنین اثر خود-همبستگی در سری های زمانی استفاده شد. نتایج آزمون من-کندال منطقه ای نشان داد که اگر استان مازندران یک منطقه ی واحد در نظر گرفته شود، هیچ روندی در سری زمانی حداکثر بارش 24 ساعته در سطح معنی داری 5% مشاهده نمی شود. اما اگر با استفاده از تحلیل خوشه ای فازی استان مازندران به نواحی هیدرولوژیکی تقسیم گردد، مشاهده می شود که در قسمت غربی استان مازندران روند معنی داری در سطح 5% وجود دارد. بررسی وجود روند در سری زمانی میانگین بارش سالانه نیز نشان داد که کل استان مازندران دارای روند صعودی در سطح معنی دار 1% است.

روند تغییرات کیفیت آب زیرزمینی دشت میاندوآب طی سال های (1391-1381) (برای دوره های پر آب و کم آب) با استفاده از آزمون ناپارامتری مان- کندال اصلاح شده برای ضریب خودهمبستگی مرتبه اول تحلیل شد. نتایج نشان داد که از مجموعه 25 ایستگاه نمونه برداری آب و برای 14 متغیر کیفی مورد بررسی، برای دوره پر آب، 58 درصد از مشاهده ها دارای روند صعودی، 32 درصد روند نزولی و ده درصد بدون روند (در سطح معنی داری 5 درصد) بودند. این ارقام برای دوره کم آب به ترتیب 61، 32 و 7 درصد در سطح معنی داری 5 درصد بود. از بین مشاهده های دوره پر آب روند صعودی معنی دار (در سطح 10 درصد) برای 23.7 درصد از مشاهده ها و روند نزولی معنی دار برای 6.3 درصد از مشاهده ها به دست آمد. در 70 درصد از مشاهده ها روند معنی داری (در سطح 10 درصد) مشاهده نشد. برای ماه کم آب 22 درصد سری ها روند صعودی معنی دار، 10 درصد روند نزولی معنی دار و 68 درصد بدون روند معنی دار بودند. همچنین نتایج نشان داد که بیشترین روند صعودی متغیرهای کیفی متعلق به غرب و جنوب دشت (در دوره پر آب) بود. با افت سطح آب روند صعودی در متغیرهای کیفی مانند SAR و EC هم در شرق دشت مشاهده شد. نتایج تخمین گر شیب سن نشان داد که روند تغییرات هر دو پارامتر EC و SAR برای هر دو دوره پر آب و کم آب در حال افزایش است، به طوری که در خصوص پارامتر EC در دوره پر آب مقدار آن در هر سال حدود 20 میکرو زیمنس بر سانتی متر افزایش داشته است.

پارامتر هدایت الکتریکی رابطه مستقیمی با میزان شوری در آب داشته و روند تغییرات آن بیانگر روند تغییرات شوری منابع آب می باشد. در مورد منابع آب ایران، این نگرانی وجود دارد که به علت تغییر اقلیم و خشک سالی های اخیر و همچنین افزایش مصارف آب نسبت به گذشته، کیفیت این منابع از نظر شوری از روندی رو به رشد برخوردار باشند. از این رو در این مطالعه، از آزمون تحلیل روند من کندال با حذف اثر پس زمینه ای (نویز) دبی، که یک روش مستند در تحلیل روند بر روی سری های زمانی فاقد توزیع آماری خاص می باشد، به منظور یافتن روند تغییرات زمانی پارامتر هدایت الکتریکی (EC) در 20 ایستگاه هیدرومتری واقع بر رودخانه های مختلف ایران استفاده شد. در انتخاب ایستگاه های هیدرومتری، شاخص اقلیمی، هیدرولوژیکی، کاربری اراضی و شرایط جغرافیایی مختلف بعنوان فاکتورهای موثر مد نظر بوده است. نتایج انجام این آزمون دید شفاف و قابل استناد تری نسبت به وضعیت روند شوری حاصل می سازد. این نتایج حاکی از وجود روند افزایشی شوری ایستگاه های نوذرآباد-رودخانه نکارود (با شیب 65 میکروزیمنس بر سانتی متر در سال)، مراوه تپه-رودخانه اترک (با شیب 64 میکروزیمنس بر سانتی متر در سال)، اهواز-رودخانه کارون (با شیب 31 میکروزیمنس بر سانتی متر در سال)، مشیران-رودخانه دره رود (با شیب 26 میکروزیمنس بر سانتی متر در سال)، سامیان-رودخانه قره سو (با شیب 23 میکروزیمنس بر سانتی متر در سال)، و دوآب نوسرد-رودخانه سیروان (با شیب 5 میکروزیمنس بر سانتی متر در سال) بوده است که معادل 30 درصد از ایستگاه های منتخب می باشد. از جمله راهکارهای کنترل و کاهش این روند رعایت حقابه رودخانه ها و تالاب ها، تعادل بخشی و کاهش برداشت از منابع آب زیرزمینی، اجرای طرح های آبخیزداری، مدیریت زهابها و جلوگیری از توسعه کشاورزی می باشد.

امروزه ارزیابی اثرات تغییر اقلیم بر منابع هیدرولوژیکی یک منطقه، مهمترین پارامتر مورد بررسی قبل از هر گونه برنامه ریزی در بهره برداری منابع آب می باشد. آنالیز روند دبی جریان رودخانه با استفاده از آزمون ناپارامتری مان-کندال برای حوزه آبخیز استان مازندران در دوره های 30، 40، 50 و 60 ساله در سه مقیاس زمانی ماهانه، فصلی و سالانه و همچنین دبی اوج انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که اثر افزایش گازهای گلخانه ای و در نتیجه تغییر اقلیم، روی رواناب رودخانه حوزه های آبخیز منطقه اثر شدیدی گذاشته که باعث کاهش دبی رودخانه ها به ویژه در قسمت شرقی حوزه های آبخیز استان شده است. نتایج آنالیز روند در مقیاس ماهانه نشان داد که در اکثر ماه ها به ویژه فصل تابستان، عمده ایستگاه های هیدرومتری روند نزولی معنی داری را تجربه کردند. تنها در فصل زمستان برای ایستگاه های هیدرومتری روند مثبتی را در طول چند دهه شاهد بودیم. به نظر می رسد روند افزایشی در فصل زمستان به دلیل افزایش دما و در نتیجه ذوب شدن برف می باشد که باعث افزایش دبی آب پایه و به تبع آن افزایش دبی رودخانه در طول زمان باشد. همچنین نتایج آنالیز روند دبی اوج نشان داد که در طول چهار دهه اخیر، دبی اوج روند مثبتی را تجربه کرده که به دلیل تغییرات در الگوی بارش می باشد. دستاورد این پژوهش می تواند در پیش بینی خشکسالی های آتی، برنامه ریزی آبیاری و مدیریت منابع آب منطقه کمک شایانی باشد.

در این پژوهش روند تغییرات زمانی پارامتر دمای بیشینه در مناطق مختلف ایران مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور از داده های هواشناسی 33 ایستگاه هواشناسی کشور با دوره آماری 40 ساله (2016-1977) استفاده گردید و با بکارگیری دو آزمون غیرپارامتری من-کندال و اسپیرمن، وجود روند معنی دار برای سری های زمانی ماهانه، سالانه و فصلی در سطح معنی داری 95 درصد مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین جهت کاهش اثر وجود همبستگی ترتیبی بر نتایج آزمون ها، از روش TFPW استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که روند تغییرات زمانی دمای بیشینه، برای برخی شهرها افزایشی و برای برخی نیز کاهشی بوده است. بیش ترین روند افزایشی و کاهشی دمای بیشینه در مقیاس سالیانه به ترتیب در ایستگاه های کرمانشاه با شیب افزایشی 063/0 درجه سانتی گراد در سال (یعنی 52/2 درجه سانتی گراد) و تربت حیدریه با شیب کاهشی 041/0-درجه سانتی گراد در سال (یعنی 64/1-درجه سانتی گراد) مشاهده گردید. در ایستگاه های مشهد، تبریز، آبادان، اهواز، بوشهر، شیراز، کرمانشاه و یزد روند دمای بیشینه در هر سه مقیاس زمانی ماهانه، سالیانه و فصلی افزایشی بود. مقایسه عملکرد و توان دو آزمون در سطح معنی دار آماری نشان داد که در بیش تر موارد تطابق قابل توجهی در آشکارسازی روند دمای بیشینه توسط دو آزمون وجود داشت.

دشت تویسرکان از دشت­های ممنوعه است که سطح آب زیرزمینی آن در 22 سال اخیر بیش از 11 متر افت داشته است. در این مطالعه روند کیفی آب زیرزمینی با استفاده از اطلاعات 15 حلقه چاهمشاهده­ای طی دوره آماری (1394-1384)، روند کمی آب زیرزمینی با استفاده از اطلاعات 17 چاه مشاهده­ای و هم­چنین روند تغییرات بارندگی با استفاده از اطلاعات 11 ایستگاه باران­سنجی طی دوره آماری (1393-1372) با آزمون ناپارامتری من­کندال بررسی شد. برای هر سری زمانی با استفاده از روش تخمین­گر سن، شیب خط روند محاسبه شد. پارامترهای کیفی مورد مطالعه شامل 13 پارامتر کیفی می­باشد که در هرسال، دو بار (دورهتر و دوره خشک) اندازه­گیری شده­اند.نتایج نشان داد  که دشت از لحاظ کیفی دچار افت شده و روند تغییرات کاهشی معنی­دار در سطح ایستابی، به میزان متوسط سالانه 53 سانتی­متر افت دارد. نتایج تحلیل بارش نشان دهنده آن است که بارش به طور متوسط، سالانه 75/3 میلی­متر کاهش دارد.

مقطع زمانی مورد مطالعه در این بررسی دو دوره 56 و 17 ساله می باشد. دوره 56 ساله مربوط به ایستگاه بندرعباس می باشد که از سال 1957 تا 2012 را شامل می شود و دوره 17 ساله مربوط به ایستگاه قشم می باشد که از سال 1996 تا 2012 را در بر می گیرد. ابتدا سعی شده است با استفاده از روش رتبه ای من - کندال تغییرات داده ها شناسایی شوند و سپس نوع و زمان آن مشخص گردد. هدف از این تحقیق، بررسی روند تغییرات دمای ایستگاه های بندرعباس و جزیره قشم برای آشکار سازی تغییرات احتمالی آن از حالت نرمال با استفاده از آزمون ناپارامتری من-کندال می باشد. نتایجی که از این پژوهش حاصل شد به شرح زیر می باشد :-1 مطالعه تغییرات دمای حداقل در شهر بندرعباس در مقیاس ماهانه بیان کننده روند کاهشی شدید در این ایستگاه می باشد که شدت این روند در ماه مارس با -0.45 در مقایسه با بقیه ماه ها بیشتر می باشد، ولی چنین یکنواختی در عنصر دمای حداکثر وجود ندارد و روند تغییرات عنصر دمای حداکثر تلفیقی از روند کاهشی(TD)  و جهش منفی(AI)  می باشد. بررسی روند تغییرات عنصر دمای حداقل و حداکثر در ایستگاه قشم نسبت به بندر عباس از ناهمگونی بیشتری برخوردار می باشد. مطالعه عنصر دمای حداقل در ایستگاه قشم در طول دوره مورد مطالعه نشان دهنده این است که 5 ماه از سال بدون روند می باشد و در بقیه ماه ها نیز جهش مثبت نوع غالب تغییرات بوده است، در عنصر دمای حداکثر تقریبا در اکثر ماه ها جهش افزایشی نوع غالب تغییرات می باشد.-2 در مقیاس سالانه، تغییرات دمای حداقل و حداکثر هر دو از نوع روند کاهشی می باشد، اما در ایستگاه قشم تغییرات دمای حداقل از نوع جهش کاهشی و تغییرات دمای حداکثر از نوع جهش مثبت بوده است.